Insulinooporność w wynikach badań

Insulinooporność sama w sobie jest stanem zapalnym, który pociąga za sobą kolejne, patologiczne zmiany,
dokładnie jak w „domino”.

▪ Insulinooporność powoduje PCOS – nadmiar insuliny prowadzi do nadmiernej syntezy androgenów w
komórkach jajnika, przez co dochodzi do braku owulacji. Pęcherzyki nie osiągają prawidłowych
rozmiarów, a także nie dochodzi do ich pęknięcia, z powodu nieprawidłowych stężeń hormonu
luteinizującego (LH). Na skutek zmian w stężeniach hormonów takich jak estradiol, prolaktyna,
progesteron, FSH, LH oraz testosteron, nierzadko dochodzi do zaburzeń miesiączkowania, przez co cykle
poza tym, że stają się bezowulacyjne, to także są nieregularne.
Nietrudno więc zrozumieć, dlaczego insulinooporność może być przyczyną niepowodzeń w zajściu w
ciążę.

▪ Insulinooporność może powodować hirsutyzm (nadmierne owłosienie u kobiet) – na skutek zmian
hormonalnych, wynikających z nadmiernej produkcji androgenów, dochodzi do przekształcenia
testosteronu do dihydrotestosteronu (DHT), w wyniku nadmiernej aktywności 5-alfa-reduktazy. Poza
powyższymi, nierzadko oznacza się także stężenie androstendionu.

▪ Nieleczona i lekceważona insulinooporność prowadzi do cukrzycy – każdy człowiek ma określone
rezerwy insuliny, które wyspy beta trzustki mogą wydzielić. Niestety ale przez własne błędy można
doprowadzić do znacznego uszczuplenia tych rezerw, przez co koniecznym będzie sięgnięcie po insulinę w
iniekcjach.

▪ Insulinooporność przyczynia się do powstawania i pogłębiania trądziku – nadmiar insuliny, nadmiar IGF-
1, nadmiar androgenów, to wszystko prowadzi do wzmożonej produkcji sebum, które skutecznie zapycha
pory oraz ujścia mieszków włosowych, tworząc tym samym wprost idealne środowisko do rozwoju i
namnażania się bakterii, czego konsekwencją są zmiany skórne.

Jak wygląda insulinooporność w wynikach badań?

Nie ma jednoznacznych wytycznych co do stężeń insuliny, tak jak na przykład w przypadku stężenia
witaminy D, gdzie wyraźnie widać jej nadmiar, czy niedobór. Niemniej jednak dwucyfrowa wartość
insuliny na czczo nie jest niczym normalnym, podobnie zresztą jak jej trzycyfrowy wynik po obciążeniu
(ten w granicy 90 uIU/ml także nie jest w porządku).

W zdrowym organizmie wartość insuliny na czczo jest jednocyfrowa (bliżej 4 uIU/ml, aniżeli 9), po
obciążeniu w najwyższym punkcie osiąga pewne wartości dwucyfrowe, natomiast 120 minut po obciążeniu
opada i ponownie osiąga wartości jednocyfrowe.

Glukoza przy tym warto, by nie przekraczała 90 mg/dl na czczo oraz po 120 minutach wróciła do wartości
takich jak na czczo.

Insulinooporność nie boli, przez co wydaje się być niegroźna. Tymczasem prowadzi do wielu, często
bardzo opłakanych w skutkach zmian.

W kolejnej części dowiesz się:

Czy da się wyjść z insulinooporności?
Jak powinno wyglądać postępowanie w iO?
Czym jest metformina?
Jakie suplementy mają kluczowe znaczenie?