Zanim przejdziemy do szczegółowej diagnostyki insulinooporności postreceptorowej, przedstawię Państwu
jej dwa rodzaje, co jest istotne w zrozumieniu faktu, że popularny wskaźnik HOMA-IR może okazać się
mało przydatny.
Mianowicie rozróżniamy:
Insulinooporność obwodową – dotykającą receptory insulinowe, rozmieszczone w tkance mięśniowej i
tłuszczowej. Ten typ insulinooporności nie zawsze będzie widoczny w parametrach oznaczonych na czczo,
a pokaże się w teście doustnego obciążenia glukozą. Zatem wyliczanie HOMA-IR w przypadku
insulinooporności obwodowej może dać fałszywie ujemny wynik. Innymi słowy: insulinooporność jest,
jednak niewidoczna w glukozie i insulinie oznaczonych na czczo.
Insulinooporność wątrobowa – dotykająca receptory insulinowe, rozmieszczone również w tkance
mięśniowej i tłuszczowej, ale także w wątrobie. Ten typ insulinooporności najczęściej jest już widoczny w
parametrach oznaczonych na czczo, ponieważ zauważamy hiperinsulinemię (przewlekle podwyższone
stężenie insuliny), a niekiedy także hiperglikemię (przewlekle podwyższone stężenie glukozy).
Jak więc powinna wyglądać rzetelna diagnostyka insulinooporności?
Mamy tu do dyspozycji glukozę oraz insulinę, jednak jak już Państwo wiedzą, oznaczenie tych parametrów
na czczo, nie zawsze pokazuje faktyczny problem. Zatem w tym celu został stworzony test doustnego
obciążenia glukozą (OGTT), podczas którego oznaczamy krzywą glukozową oraz krzywą insulinową, po
obciążeniu organizmu 75 gramami glukozy.
Z racji, iż to badanie (nawet z nazwy) jest obciążające, a tym samym zlecane jest przez specjalistę – musi
zostać wykonane maksymalnie poprawnie, z zachowaniem wszelkich zasad, które z niewiedzy są
lekceważone, gdyż ponowne wykonanie tego badania może mieć miejsce dopiero za kilka miesięcy.
Jak zatem przeprowadzić prawidłowy test ogtt
- Zawsze badamy obie krzywe jednocześnie – glukozową oraz insulinową.
- Obciążamy organizm glukozą, a nie ryżem z dżemem i bananem – normy stężeń glukozy i insuliny
zostały opracowane dla obciążenia organizmu glukozą (sama nazwa badania to mówi), a nie ryżem, czy
bananem. Argument pod tytułem „nikt normalny nie pije 75 gramów glukozy” jest idiotyczny i bezprawnie
podważa słuszność fachowej diagnostyki laboratoryjnej. - Obie krzywe powinny być 5-punktowe – tak wiem, że większość laboratoriów oferuje jedynie 3-
punktowe krzywe, jednak decydując się na tak obciążające badanie, chcemy uzyskać maksymalnie szeroki
obraz pracy gospodarki glukozowo-insulinowej, czego niestety 3-punktowe krzywe nie umożliwiają.
Wyobraź sobie, że wartość insuliny w 60 minucie po obciążeniu jest stanowczo zbyt wysoka, a w 120
minucie rośnie jeszcze bardziej, jednak w tym momencie pomiar badania się kończy. Co wówczas? Skąd
specjalista ma wiedzieć co się stało dalej z Twoją insuliną i glukozą? A co jeśli ona nie opada, a wciąż
rośnie? To jak wróżenie z fusów…bardzo niebezpieczne wróżenie z fusów.
Na szczęście coraz więcej laboratoriów umożliwia oznaczenie pięciu punktów, przy czym pierwszy pomiar
po obciążeniu następuje już w 30 minucie, a ostatni w 180 minucie. Niekiedy zleca się nawet
pięciogodzinne krzywe.
Co jeśli z jakichś powodów nie można wykonać testu obciążenia glukozą?
Co prawda tylko krzywe dostarczają tak dokładnego i obszernego obrazu w kierunku zaburzeń
glikemiczno-insulinowych, jednak istnieją parametry, które choć trochę mogą nam pomóc. Są to parametry
oznaczane na czczo: glukoza, insulina, hemoglobina glikowana, c-peptyd, igf-1.
W kolejnej części przedstawię Państwu wyniki badań moich insulinoopornych pacjentów oraz opiszę do
czego insulinooporność prowadzi.
Zatem dowiesz się:
▪ Jak wygląda insulinooporność w wynikach badań?
▪ Jakie objawy może dawać insulinooporność?
▪ Dlaczego insulinooporność prowadzi do cukrzycy?
▪ Dlaczego w większości przypadków zespół policystycznych jajników (PCOS) wynika z
insulinoopornośći?
▪ Dlaczego insulinooporność przyczynia się do bezpłodności?
▪ Dlaczego insulinooporność sprzyja zmianom trądzikowym?
Najnowsze komentarze